Lateinschulaufgabe über Cicero als Philosophen?
Hallo ich schreibe demnächst eine Lateinschulaufgabe (10Jhg) über Cicero als Philosophen. In der Schule haben wir bereits Tusc 1.97, Tusc 5.5-6, Tusc 5.8(b)-9 und Fin 2.9-10 sowie De Natura deorum 1 7 und noch Fin 3.26-27;29 übersetzt.
Meine Frage an euch wäre ob mir jemand vielleicht einen beliebten Schulaufgabentext zu diese Kapiteln sagen könnte.
Wir werden auch noch ein Blatt mit den in der Schulaufgabe enthaltenen Vokabeln bekommen. Diesen Zettel würde ich dann noch dazu anfügen!
Aber ihr würdet mir sehr helfen wenn ihr mir eure Gedanken dazu weitergebt!
Danke im Voraus!!!!!
Hier sind die Vokabeln die in der SA Bedeutung haben werden.
Der besondere Wortschatz in der SA lautet: sentier, animal, bonum, appentere, dulcis,fugere, ignis, instituere, negare, nasci, puntare und quamobrem.
ihr würdet mich wirklich retten wenn ihr mir sagen könntet welche Texte euch hierzu einfallen würden!
Danke an jeden (:
1 Antwort
Nach den genannten Vokabeln ist zu erwarten:
Marcus Tullius Cicero, De finibus bonorum et malorum 1, 29 – 30
Vielleicht ist der Anfang von 1, 20 und das Ende von 1, 30 nicht mehr dabei. Was dann bleibt, enthält die Vokabeln:
sentire
animal
bonum
appetere
dulcis
fugere
ignis
instituere
negare
nasci
putare
quamobrem/quam ob rem
In dem literarischen Dialog wird an der Stelle von der Dialogperson Lucius Manlius Torquatus die Auffassung Epikurs im Bereich der Ethik mit grundlegenden Aussagen dargelegt: Lust (voluptas) ist das höchste Gut (summum bonum), Schmerz (dolor) ihr Gegenteil, äußerstes Übel. Es ist natürlich, nach Lust zu streben und Schmerz zu meiden.
29
certe, inquam, pertinax non ero tibique, si mihi probabis ea, quae dices, libenter assentiar.
probabo, inquit, modo ista sis aequitate, quam ostendis. sed uti oratione perpetua malo quam interrogare aut interrogari.
ut placet, inquam.
tum dicere exorsus est. primum igitur, inquit, sic agam, ut ipsi auctori huius disciplinae placet: constituam, quid et quale sit id, de quo quaerimus, non quo ignorare vos arbitrer, sed ut ratione et via procedat oratio. quaerimus igitur, quid sit extremum et ultimum bonorum, quod omnium philosophorum sententia tale debet esse, ut ad id omnia referri oporteat, ipsum autem nusquam. hoc Epicurus in voluptate ponit, quod summum bonum esse vult, summumque malum dolorem, idque instituit docere sic:
30
omne animal, simul atque natum sit, voluptatem appetere eaque gaudere ut summo bono, dolorem aspernari ut summum malum et, quantum possit, a se repellere, idque facere nondum depravatum ipsa natura incorrupte atque integre iudicante. itaque negat opus esse ratione neque disputatione, quam ob rem voluptas expetenda, fugiendus dolor sit. sentiri haec putat, ut calere ignem, nivem esse albam, dulce mel. quorum nihil oportere exquisitis rationibus confirmare, tantum satis esse admonere. interesse enim inter argumentum conclusionemque rationis et inter mediocrem animadversionem atque admonitionem. altera occulta quaedam et quasi involuta aperiri, altera prompta et aperta iudicari. etenim quoniam detractis de homine sensibus reliqui nihil est, ‹quos iudicare possimus, sensusque ipsos a natura datos esse constat›, necesse est, quid aut ad naturam aut contra sit, a natura ipsa iudicari. ea quid percipit aut quid iudicat, quo aut petat aut fugiat aliquid, praeter voluptatem et dolorem?
eine Internetseite mit einem lateinischem Text und einer deutschen Übersetzung: